محمد در سخن با خويش بود آنگاه چون تندر

نوائي آسماني در دل غار حرا پيچيد صدائي در زمين از سوي عرش کبريا پيچيد

در آندم، حق تعالي، گوش بر بانگ خدا ميداد

محمد، مات و حيران، گوش بر بانگ خدا مي داد:

بخوان هان اي محمد! گفت: من خواندن نمي دانم

ندا آمد: بخوان با من اي امي مکه !

بناگه چشمه نوري بجان پاک او تابيد

دوباره اين ندا آمد:

بخوان اي بارگاه کبريا را بهترين بنده بخوان بر نام قدس پر شکوه آفريننده

خداوندي که انسان را ز خون بسته مي سازد

بخوان بر نام پاک خالق اکرم

بنام آنکه دانش را به نيروي قلم آموخت